De Halve Marathon van Egmond

De halve van Egmond is een wedstrijd waarvan ik dacht hem nooit te lopen. Al dat geploeter door dat zand met misschien wel forse tegenwind op het strand leek me niks. Nooit is het in me opgekomen om mezelf daarvoor in te schrijven. Totdat ik de wedstrijd cadeau kreeg voor mijn verjaardag van mijn lieve loopmaatje Maaike. “Je mag hem ook voor een andere wedstrijd gebruiken hoor, zei ze”. Maar nee, nu wil ik het meemaken ook!

Met de vele cross loopjes zat het wel goed met mijn voorbereiding. Op oudejaarsdag heb ik nog meegedaan met een crossloop met windkracht 8 en veel geploeter door de blubber dus laat die halve marathon maar komen! Zoals altijd begin ik in mijn voorbereiding met mijn bietensapjes, al is het maar voor het placebo effect.

De dag voor de wedstrijd ging ik op tijd naar bed voor een goede nachtrust… totdat ik gewekt werd om 1 uur door een ziek kind en de rest van de nacht had ik alle uren gezien. In de ochtend voelde ik me gesloopt en twijfelde of ik de wedstrijd nog wel zou lopen maar bedacht me ook als ik nu niet ga zou ik Egmond dan ooit nog beleven? Dus zat ik in de ochtend aan mijn havermoutpap met lekker veel honing en nam nog een extra dosis koffie. Het dilemma zoals altijd; wat trek ik aan? Buiten leek het koud maar op het weerbericht stond 10 graden en dan trek ik normaliter een hemdje aan. Ik koos voor een korte broek, shirt met korte mouwen en een hemdje daarover heen.

9.45 Ik stapte op de fiets om naar mijn loopmaatjes te gaan. We gingen met de auto naar Alkmaar om daar de pendelbus te pakken. Ik keek zo om me heen. Iedereen leek relaxed en hier en daar knabbelde iemand aan een broodje. Na 15 minuten kwamen we aan in Egmond en liepen we naar de grote hal. Ik nam nog een laatste kop koffie, lang leve cafeïne! De nummers werden opgespeld en de blitse wedstrijdschoenen mochten aan. Er hing een hele leuke en gezellige sfeer. Ik had besloten me niet druk te maken over het feit dat ik weinig had geslapen. Daar kon ik toch niks meer aan veranderen en ik wilde gaan genieten van de wedstrijd zonder druk om tempo of tijd.

Hardlopend liepen we naar de start, een kleine kilometer. Ik voelde geen spanning en nam nog wat cafeïne kauwgom voor wat extra power.

Hoewel ik en 2 loopmaatjes in het wedstrijdvak mochten starten, zijn we in een later vak gestart in het gezelschap van onze andere loopmaatjes.

12.32 START! Daar gingen we dan en ontspannen liepen we naar het strand waar ons een forse tegenwind stond te wachten. Vanwege de moeheid wilde ik niet op kop lopen. Dat deed ik dan ook niet en liep lekker achter mijn loopmaatje. Het was een mooi gezicht om al die atleten te zien lopen. Wanneer ik in de verte keek zag ik een lange slurf met hardlopende mensen.

KM 6 Okay, nu ben ik wel klaar met dat geploeter in het zand. Hoe lang nog?

KM 8 Yes! We gingen omhoog het strand af door het mulle zand. We liepen door de duinen, omhoog en omlaag, echt een mooi plaatje. Windje in de rug en het zonnetje scheen, dat was echt genieten. Het was best warm en ik kwam tot de conclusie dat alleen een hemdje best had gekund.

Het motiveerde dat we constant mensen aan het inhalen waren. De vele aanmoedigingen langs de kant waren ook erg leuk. Ik had geen muziek mee en dat heb ik ook geen seconde gemist. Hardlopend maakte ik mijn eerste gelletje open en voor ik het wist zat het kleverige spul overal aan mijn handen..

KM 12 Het tempo werd verhoogd naar 4.20/km en ik probeerde lekker door te lopen. Ik had wel een inzakmoment verwacht maar die kwam niet. Bij de waterpost had ik een bekertje water te pakken en wandelde enkele seconden voor een paar goede slokken. De rest gooide ik over mijn plakkerige handen. Ik moest even aanzetten om bij mijn loopmaatjes te komen. Ik liep lekker ontspannen en genoot van de mooie omgeving.

KM 16 Tijd voor gelletje nr. 2 Dit keer bleven mijn handen schoon maar verslikte ik me in het zoete spul. Hmm, toch even wat beter oefenen tijdens de training! Mijn loopmaatjes liepen van mij weg, ik kon ze niet meer bijhouden maar dat was niet erg want mijn tempo lag zeker niet laag.

Km 17.. km 18… De laatste loodjes!

KM 19 En die wegen het zwaarst want toen kwam de bloedweg en dat weggetje omhoog voelde ik wel aan mijn benen, phoe! Maar het einde was in zicht en na de bloedweg zette ik mijn versnelling in en met een hele snelle eindsprint eindigde ik in een tijd van 1.37.59!

Ik omhelsde mijn loopmaatje en bedankte haar voor het beste cadeau ever!

EGMOND WAT WAS JE MOOI! VOLGEND JAAR BEN IK ER WEER.