De marathon van Amsterdam

De marathon van Amsterdam is alweer ruim 2 maanden terug. Op de valreep van 2024 blik ik terug naar mijn 2e marathon. Beter te laat dan nooit toch?

Mijn tweede marathon, dit keer in Nederland, heb ik gelopen in 3 uur 14 minuten en 55 seconden. Een super mooie tijd en een persoonlijk record. Toch was ik niet tevreden want ik wilde eigenlijk sneller en ik denk ook nog steeds dat ik dat kan 🙂

Met de voorbereiding van de marathon ben ik begeleid door trainer Ambroise Uwiragiye. Hij was een olympisch atleet en is een collega trainer. Met plezier heb ik zijn trainingen afgewerkt. Al was het in de vakantie periode niet altijd even makkelijk om vroeg uit mijn bed te komen om te trainen. Week na week voelde ik me sterker. Dat werd echter in de laatste periode wat minder; ik was vermoeid en had wat pijntjes hier en daar.

Maar nu even terug naar 20 oktober 2024….

De dag voor de marathon ben ik al met een groepje atleten in Amsterdam. Eerst halen we onze startnummers op en daarna eten we heerlijke pasta in het centrum. Met mijn hardloopvrienden praten we de hele avond over.. hardlopen! Wat hebben we toch een leuke sport. De nacht brengen we door in een hotel. Fijn als je je de volgende dag niet druk hoeft te maken over een treinreis. De nacht voor de marathon is zoals gewoonlijk wat rommelig. Ik slaap niet echt goed en ben vaak wakker. Toch maakt zo’n rommelige nacht gelukkig niet heel veel uit. Mijn kleren liggen al netjes klaar en in een mum van tijd heb ik mijn blauwe hardloop outfit aan. In de ochtend ontbijt ik met mijn zelf meegenomen overnight oats en suikerbrood. En natuurlijk koffie. Ik heb zin in de marathon en ben benieuwd hoe het zal gaan.

De start in het olympisch stadion is magisch! Ik ga bij de pacers staan van 3u10 en let’s go! Meteen in het begin staat een busje stil op het parcours. We moeten stoppen en er omheen wandelen, echt super irritant. Omdat er wat tijd verloren gaat gaan de pacers er snel vandoor maar het is heel erg druk en dat betekent zig zaggend langs de mensenmassa heen rennen. Ik voel eigenlijk dat het tempo mij iets te snel gaat. Maar ja, ik probeer er toch bij te blijven en zo ontspannen mogelijk te lopen. Wat is het druk! En warm ook, maar het is mij snel te warm. Geef mij maar een graad of 5!

Bij ongeveer 20km krijg ik aanmoediging van mijn trainers en krijg ik een flesje isotone drank aangereikt. Ik zie de pacers nog wel maar voel mijn benen verzuren. Shit, dit hou ik niet vol. Het gas gaat er een beetje af en probeer te genieten. Dat lukt echter niet helemaal, want ik heb lood in mijn benen. Ook voel ik pijn aan mijn heup en hoop dat de pijn niet erger gaat worden. Bij kilometer 26 staan mijn ouders, zo lief! Weer krijg ik een flesje isotone drank aangereikt. Ik loop langs een Italiaan (zie ik aan zijn naam). Dai, dai! Moedig ik hem aan. Dat betekent; kom op! Ik probeer nog een goed ritme aan te houden maar het is niet makkelijk. Aanmoediging aan de kant is er genoeg; ik hoor constant mijn naam.

Op het moment dat ik voor de 2e keer door het vondelpark ga ben ik heel blij want het einde is in zicht! Ik krijg nog een leuke aanmoediging van mijn oom en tante. Ik wil mijn laatste gel met cafeïne nemen, maar die laat ik vallen.. Super balen! Ik loop verder maar ik heb echt het idee dat ik een gouden munt heb verloren. Die laatste kilometers zijn echt zwaar. Toch heb ik altijd die eindsprint en finishen in het olympisch stadion is super tof! Ik kijk omhoog en zie op de tribune mijn ouders staan. Het is toch speciaal dat ze voor mij naar Amsterdam zijn gekomen. PR? roept mijn vader? Ja!!! zeg ik.

De echte blijdschap bleef echter uit, ondanks het PR. Ik was niet hyper zoals in Verona, waar ik de marathon met een negatieve split liep. Nu, 2 maanden later, kan ik het wel beter relativeren. Het is nog “maar” mijn tweede marathon en wat heb ik veel geleerd. Achteraf was mijn taper periode tekort en ben ik te snel van start gegaan. Ook had ik teveel focus op de eindtijd. Zoals Ambroise zegt; focus is je kracht maar kan ook een valkuil zijn. En daar ben ik het helemaal mee eens. 2025 brengt zeker weer nieuwe kansen en een marathon heb ik al op het oog…