Mijn eerste marathon

Het is alweer een tijd geleden dat ik mijn laatste blog heb geschreven maar ik heb een goede reden om er weer eentje te schrijven; op 19 november heb ik namelijk mijn eerste marathon gelopen!

Bij mij heeft het lang geduurd voordat ik mijn eerste marathon ging lopen en waarom eigenlijk?

De afstand was mij te lang (wat een pokke eind!) en ook dacht ik dat ik fysiek niet zo gemaakt was voor de marathon. Onder het mom van alles eens gedaan hebben in het leven besloot ik dus een marathon te lopen en wel in Verona waar ik ooit (2008?) mijn eerste halve heb gelopen.

Op 12 november ben ik 42 jaar geworden en dat vond ik een mooi moment voor een eerste marathon.

Als trainer bij de atletiek vereniging av Hollandia had ik een balletje opgegooid; wie wilden er nog meer mee? Tot mijn verbazing werd het een groep van 19 atleten. 7 atleten voor de marathon, 9 voor de halve marathon en 3 voor de 10km (die later maar 7.5km bleek te zijn…).

De weg naar de marathon was pittig. Mijn lijf moest in het begin echt wennen aan die lange afstanden. Maar hoe meer ik de lange afstanden liep, hoe makkelijker het ging. Week na week werd ik sterker. Dat ik in goede vorm was zag ik al na de halve marathon van Amsterdam met een mooi PR van 1.29.31. Maar die goede vorm heeft ook een keerzijde. Ik balanceerde op een dun lijntje tussen topvorm en blessure. Na Amsterdam was het een pijnlijke hamstring waardoor ik gas terug moest nemen en 3 weken voor de marathon kreeg ik pijn in mijn voet. Gelukkig verdween de pijn naar de achtergrond en had ik groen licht voor de marathon!

Op vrijdag 17 november kwamen we aan in het prachtige Verona. Het zat allemaal mee; mooi weer, goed hotel en goed eten (pasta!). Tijdens het losloop rondje op de zaterdag voelden mijn benen als pap, ik had weleens gelezen dat dat normaal is.

Na het avondeten gingen we op tijd naar bed om te slapen. Dat laatste bleek een lastige opgave want hoe kan je in godsnaam slapen wanneer je weet dat je er de volgende dag om 5.30 op moet voor je eerste marathon. MIJN EERSTE MARATHON! Waarom wilde ik dit ook alweer?

1.00 Ik viel eindelijk in slaap om daarna weer 5x wakker te worden en weer in slaap te vallen.

5.25 Wekker. Ik was meteen wakker. Opstaan, kleren aan, havermoutje, koffie, suikerbroodje en ready to go!

7.00 Met de pendelbus naar de start. Met 5 graden was het behoorlijk koud. Het was druk bij de expo. Lange rijen voor de wc’s waardoor we geen tijd meer hadden voor het inlopen. Vermoeidheid voelde ik niet, ik zat vol met adrenaline!

8.05 In het startvak. Onze mooie schoenen werden door een paar Italianen onder de loep genomen. “Welke tijd wil je lopen?” Vroegen ze. “Ik hoop onder de 3 uur 20”, zei ik dapper. Maar eigenlijk had ik geen idee. Ik had geen plan. Het enige plan dat ik had was om zo lang mogelijk bij mijn loopmaatjes Maaike en Stefan te blijven en misschien de laatste 2km versnellen. En zo lang mogelijk te genieten.

8.15 Na het Italiaanse volkslied (kippenvel!) werd het startschot geschoten. Het was in het begin lastig lopen met mijn bevroren handen en voeten. Het was druk en bij wegversmallingen moest ik oppassen dat ik niet op iemands tenen ging staan.

KM6 Eerste drinkpost. Links en rechts stonden drinkflesjes. Ga ik links, ga ik rechts… Toch maar links. “Hey, kijk uit waar je loopt!” Hoorde ik iemand in het Italiaans zeggen. Oepsie! Tijdens een wedstrijd moet je dus richting aangeven, weer wat geleerd.

Ik liep ontspannen en genoot van de mooie omgeving, de mensen en het weer. Kilometers gingen snel voorbij.

KM10 Mijn handen en voeten waren niet meer bevroren en sterker nog; ik kreeg het warm! Arm sleeves gingen uit en propte ik in mijn belt. Elke 6 a 7 km nam ik een gelletje van Bye en probeerde daarbij goed te drinken.

KM20 Hier was er een splitsing. Aan de ene kant voor de halve en de andere kant voor de marathon. We sloegen linksaf en ik realiseerde me dat we op de helft waren (+2)! Het werd een stuk rustiger op de weg.

KM26 Ga ik dit tempo nog de hele tijd kunnen volhouden? Een lichte twijfel maar die was ook zo weer weg. We liepen een tijd met een stel Italianen. Dan haalden zij ons in en even later haalden wij hen weer in. Welke tijd willen jullie lopen vroeg ik? “Onder de 3 uur 20” was het antwoord. Wij ook! Zei ik. “Na 30 kilometer gaat het omhoog dus spaar nu je krachten”, zeiden ze. O ja dat was waar ook, dat had ik op de site gezien. Versnellen bij 30km is echt uit den boze.

KM30 Dit is dus hetgeen waar iedereen het over heeft. Hier begint de marathon pas! Ik voelde me echter prima. Bam! Een PR op de 30 kilometer 🙂

KM32 “We gaan te snel!” Zei mijn loopmaatje. Maar net op dat moment had ik een sneller ritme te pakken. Ik blijf nog even in dit ritme, zei ik en zette een versnelling in. Er was geen plan om te versnellen en al helemaal niet bij het vals plat omhoog. Bijzonder. Ik ging door en begon atleten in te halen.

KM36 We liepen door een militaire kazerne. Er was een erehaag van militairen, Kippenvel! Mijn benen begonnen een beetje te verzuren maar het was nog maar 6KM tot de finish, appeltje eitje. We kwamen bij een kruispunt waar ik hardlopers van km22 voorbij zag komen lopen en dacht; die moeten gewoon nog 20km!

KM40 2 kilometer, ik moet nog maar 2 kilometer! Het parcours ging naar beneden en ik begon nog meer te versnellen. Ik ben er gewoon bijna dacht ik de hele tijd. De aanmoedigingen langs de kant waren geweldig. De pacers van de 3 uur 20 haalde ik in. “Goed zo!” zeiden ze. “Je bent er bijna!” “Dai, dai” (hup hup). Oh mijn god, ik ben er gewoon bijna! De arena. Nog een laatste versnelling tot de finish en dat was hem dan.

KM42.2 Mijn eerste marathon in een tijd van 3 uur en 16 minuten!!!

Blijdschap, trots maar vooral verbazing. Hoe dan?!? Ik heb gewoon een marathon gelopen! Dat ik dit kan, dat mijn lijf dit kan. Wat een ervaring. Onvergetelijk.